من ِ من و من ِ بلاگم

خیلی وقت بود که می خواستم بنویسم که من دچار حس بدی شدم که وقتی چیزی می نویسم به خواننده هایی فکر می کنم که نوشته ها را به من. به خود خود من. به من در زندگی ، به من در روزهایم و شب هایم وصل می کنند. وقتی می نویسم که اه اه تف به این زندگی که اینقدر مزخرف است، نگران می شوند که نکند خودم را بکشم. وقتی می نویسم دارم می میرم از خستگی نگران می شوند که چرا خسته ام. وقتی از تب می نویسم نگران مریضی ام می شوند. وقتی از عشق می نویسم می گویند اِاِ؟؟ عاشق شدی؟ بعد یک کسانی می گویند: اِاِ؟ عاشق شدی ؟ (گیرم لحن ها متفاوت است) وقتی از .... آقا خلاصه سیاوش زندگی تان را از نوشته هایش جدا کنید ... بخوانید ، بعد من را هم ببینید و این یک چیزی است من یک چیزی هستم ... بعله بعله این ها از من می آید و بعله این ها یک چیزهایی را نشان می دهد و ... اصلش توضیحش سخت است ... یک دوست خوبی که نمی شناسمش اما نوشته هایش را بسیار دوست دارم، امروز چیزی از همین دست نوشته بود که به دلم نشست بروید این را هم بخوانید بلکه از من روشن تر باشد نوشته اش. خلاصه این اتمام حجت بود و این ها ... لطفن از بلاگ من با من حرف نزنید. متشکرم.