ای شاه ولایت

به این صفحه ی سفید روبرویم خیره شده ام و فکرم می کشد به همه ی نهم شهریور های سالهای دور که مادربزرگ هنوز بود و این تاریخ معنایی نداشت برایم ... و بعد یک نهم شهریوری که رفت از پیشم از پیشمان و ماند این روز تا همیشه به یادم بماند که هشتم شهریور با دهم شهریور چقدر می تواند فرق داشته باشد.

به صفحه ی سفید روبرویم خیره شده ام و فکرم می کشد به مردی که در خیلی دورها نماز می خواند و شمشیری بر فرقش فرود آمد و من مطمئنم که از لابلای خون دلمه بسته روی صورتش می شد که لبخند محوی را ببینی وقتی می گوید که رستگار شدم به خدای کعبه سوگند.

فکرم می کشد به مردی که سر به چاه می کند و فریاد می کشد از نامردمان روزگاری که در میانشان چقدر تنهاست. بی فاطمه.

فکرم می کشد به زنی که مادربزرگم بود و من مطمئنم که می شد لبخند محوی را ببینی وقتی تصویر حیاط در نگاهش کج و مج می شود و بعد فقط آسمان غروب است که می بیند.

ماه که دلش می گیرد از این همه تنهایی و این فریادهای شبانه.

خورشید غروب که دلش می گیرد از چشمانی که خیره در او می نگرند و حالا درد دارد هی کم می شود در این نگاه.

یاد صدای مادربزرگ می افتم که می خواند: من علی علی گویم ... با صوت جلی گویم ... ای شاه ولایت ... جانم به فدایت.