اندر حکایت جنجال و هیاهو برای هیچ

امروز و دیروز نیست ، خیلی وقت پیش تکلیفم رو با آقای جیرانی روشن کردم؛ با فیلم هاش ، مصاحبه هاش، جنجال درست کردن های الکی ش و روحیه ی بیمار داستان هاش در هر کاری که ازش دیدم. مدت ها بود به دیدن هیچ فیلمی از جیرانی در سینما نمی رفتم. به راستی نمی دونم چی شد که تحت تاثیر هیاهوی اخیر فیلم "من مادر هستم" قرار گرفتم و رفتم فیلم رو در سینما فرهنگ دیدم. باز همان آدم های بیمار و روابط مریض همیشگی جیرانی. بیماری روانی به خودی خود چیز بدی نیست، چیز قابل تقبیحی هم نیست، چیزی ست مثل آنفولانزا یا اسهال که باید درمان شود. اما گذاشتن یک عده آدم عجیب و بیمار و نشان دادن داستان های آنها با اغراق شده ترین و فجیع ترین نماهای ممکن و ساختن یک ملودرام گل درشت با المان های تکراری و داستان های نخ نما به قصد آزار دادن تماشاگر تا که بفهمد تجاوز بد است، قتل بد است، انتقام بد است ... این دقیقن همان کاری ست که آقای جیرانی درش استاد هستن و من هیچ لزومی نمی دیدم که پول بدم که یه کسی بیاد و آزارم بده ... آرش خوشخو عزیز یه نوشته ی خوبی داشت برای این فیلم که گفته بود از فیلم ضعیف و این همه هیاهو برای چنین کاری صحبت کنم یا از برادرانی که می خواهند فیلم را از پرده سینما پایین بکشند ؟ سکوت شاید بهتر است ... من فقط کمی می خواهم این سکوت را بشکنم و نظر شخصی خودم را بگم که این فیلم ندیدنش بهتر از دیدنش است و اصلن نمی فهمم ساختن یک فیلم برای نشان دادن این همه بدی چه لزومی دارد ... ترجیح می دم "بی خود و بی جهت" را ببینم و منتظر دیدن دوباره و سه باره ی فیلم علی مصفای نازنین بمانم (پله  ی آخر) که بزودی اکران می شود ... بین نشان دادن کثافت به قصد گفتن این که ببینید که کثافت چقدر بد است و نشان دادن زیبایی ... من رای می دهم به دومی. البته این نظر من هست