مسواک و چشمه و دست های بابا

توی این فیلم های خارجی آدمها وقتی مسواک می زنند یک لیوانی دارند آنجا که ازش آب می خورند. من با این لیوان توی دستشوئی نمی توانم ارتباط برقرار کنم. آدمیزاد دست دارد می گیرد زیر آب بعد از دست خودش آب می خورد و کلی هم عالی ست. امروز صبح به دستم زیر شیر آب خیره شده بودم و یکهو دست بچگی هام را دیدم. که کوچک بود و دو قطره آب بیشتر توش جا نمی شد که تا دم دهانم می آمد همه ش خالی می شد. بعد خاطره ای آمد سراغم که یادم آمد من چرا این آب خوردن با دست را این همه دوست دارم.

سالش را یادم نیست. بچه بودم اما. یک جای کوه و چشمه و این ها رفته بودیم. از زیر یک سنگی آب زلالی می ریخت توی یک گودال کوچکی که سنگی بود و گفتند از همین آب می شود خورد آب چشمه است و تمیز است و این ها. من با همان دست فسقلی هی آب تا دم دهانم آوردم و هی یک قطره به لبهام رسید و تمام شد. بعد بابا آمد. دستش را گرفت آن زیر و آورد دم دهان من. و من یک ثانیه ای قبل از آب خوردن خیره شدم به آن دست بزرگ پر از آب. بعد فکر کردم که من خیلی خوشبختم که بابام دستش این همه آب توش جا می شود. هیجان زده شده بودم که قلپ قلپ آب می خورم و هنوز تمام نمی شود. اصلش فکر می کردم آدم باید هیچوقت توی لیوان آب نخورد. حتا وسط هال خانه ش هم هی بیاید آب بریزد توی دست باباش و قلپ قلپ بخورد و هی تمام نشود و هی فکر کند این دست ها که این همه آب توش جا می شود چقدر امنیت و قدرت با خودشان دارند.

حالا توی دستشوئی با دهان کفی و نعنائی که دارد کم کم می سوزاند زبانم را خیره شده ام به دست خودم که اندازه ی دست باباست و آنقدر آب توش جا می شود که تمام خمیر دندان ها را بشوئی.

هر هر وسط دستشوئی بنای خندیدن گذاشتم از یاد آن شوق و هیجان هزار سال پیش و اینکه چه کیفی دارد حالا ، هر بار که مسواک بزنم دو ثانیه ای به دست پر آبم خیره می شوم و بوی آن کوه و چشمه می آید و یاد دست های بابا می افتم که هزار قلپ آب توش بود که می شد هی بخوری و تمام نشود که می شد فکر کنی همین دستها از هر کوفتی توی این دنیا تو را حفاظت می کند که هی الکی بگوئی بازم می خوام که باز دستها پر آب بشوند و یواشکی یک ثانیه ای بهشان نگاه کنی و خر کیف بشوی.