خویش گلایه از نوع شاکی درجه اول

ابتذال راه فرار خوبی ست برای رفتن به دنیای تنبلی ها و بی همتی ها. می شود هی گفت حوصله ی کتابم نمی آید و هی چیزهای کوچک خواند و چشم گرم کرد. بعد نوشته های واقعی هی می مانند و هی روی هم تلنبار می شوند و هی نخوانده هایت بیشتر می شود و هی مبتذل تر می شوی. می شود هی فیلم های خوب را ندید و گفت خسته ام و فکرم متمرکز نیست و از این مزخرفات و هی سریال نگاه کرد فقط (سریال خوب است اما فقط ش بد است). بعد می شود هی فیلم های ندیده ات را زیاد کنی و کم کم خالی شوی از نماهای بکر و دیالوگ های هرکدام دنیایی برای خودش و نگاههای هرکدام داستانی برای خودش. می شود هی موسیقی خوب گوش نکرد که ای بابا این موسیقی ها زمان می خواهد و حس می خواهد و تمرکز می خواهد و اینها.

می شود عکاسی دانست حتا کمی عکس بود و هی عکس نگرفت و هی خستگی و پول سفر و این چرت و پرت ها را بهانه کرد و هی صدای شاتر را نشنید که هر دفعه اش لرزشی دلنشین می تواند بیاندازد بر جان و تنت.

الآن من هی دارم همه ی این کارها را می کنم. قسمت خوبش را نه! آن هی های اولی را هی دارم می کنم و هی دارم مبتذل می شوم و هی دارم عکس نمی گیرم و هی دارم کار و خستگی را بهانه می کنم و هی فیلم های ندیده روی هم تلنبار می کنم و هی دارد به کتابهای نخوانده ام در کتابفروشی ها اضافه می شود.

بهانه می آورم برای خودم که خیلی کارهای خوب را نکنم و هی بروم در سایه ی ابتذال پناه بگیرم و هی سرم را توی گل و لای بی خبری فرو کنم و از کوچک های الکی لذت ببرم و سلیقه ام را حتا به خودم تلقین کنم که همین است و همین مگر چه ش است و مگر همه چیز باید به خوبی موسیقی باخ باشد و از این کارهای بی ناموسی.

حالا این ها را نوشتم که آبروی خودم را ببرم پیش همین چند نفری که اینجا سر می زنند و آنهاییشان را که می شناسم برایم خیلی مهم اند و محترم اند و آنهاییشان را که نمی شناسم هم برایم خیلی محترم اند. حالا لباسهایم را درآورده ام و لخت ایستاده ام جلو همه ی کسانی که می آیند اینجا تا خجالت بکشم از لاغری زندگی ای که دنده هایش بیرون زده است از بی خلاقیتی و بی کار درست و درمان کردنی و بی عکس گرفتنی و بی نوشتنی و بی فیلم ساختنی. هیچ عذری هم ندارم، اصلش اگر عذری آوردم هم قبول نکنید، بلند بلند بخندید به این هیکل قناسی که ساخته ام از زندگی بلکه کسی آن توهای من به خودش بیاید و کاری بکند.

همین ... درود.