پزشک

به کلمه ی پزشک که فکر می کنم یک جوری پیش از همه یاد دکتر راشد می افتم. شاید چون بچه ی قراضه ای بودم و هی سرما خوردگی و گلو و گوش درد می آمد سراغم. الآن که گفتم مریضی یاد دکتر مشیری و دکتر حریریان هم افتادم که پزشکان کودکی های بسیار دور من بودند. بعد یاد دوستانی افتادم که رفتند تا پزشک شوند و شدند و چه پزشک های خوبی هم هستند. یاد آرمین می افتم و رضا که چه پدر نازنینی هست برای دامون و چه طبیب دلنشینی برای بیمارانش. یاد دکتر فروغی پور می افتم که در مقابلش که می ایستی نمی خواهی صحبتتان تمام شود آنقدر که این مرد محترم است و آنقدر که پزشک خوبی ست و آنقدر که دوست داشتنی ست. بعد یاد عمو غلام می افتم که چقدر دلم برایش تنگ شده. یاد آرش می افتم که چه اوقات خوشی با هم داشتیم وقتی نیمه شب ها می رفتم که با هم یک چای بزنیم در حیاط بیمارستان قائم. یاد حمید بیدخوری و همسر نازنینش می افتم که هر دو چقدر خوبند و حتا اگر هی در جمع سینمایی ها هم ببینی شان باز هم چقدر دکترند چقدر طبیبند. یاد شهرام می افتم که می خواستی ساعتها بنشینی و حرف زدنش را با بیماران تماشا کنی و هی عکس بگیری و هی اصرار کنی که همین عکس شهرام باید روی پوستر نمایشگاه باشد آنقدر که این بشر ... باید عکس شهرام باشد دیگر ...

بعد یاد زاهدان می افتم که پنج سال پیش برای شش ماه رفتم و چهار سال ماندگار شدم. یاد دوستان پزشکم می افتم در زاهدان که چقدر حتا فکر کردن بهشان را دوست دارم. یاد پوران می افتم که بلوچ ها و بعضی افغان ها بهش می گویند دکتر فوراندخت و نگاهش که می کنند می فهمی چه همه دوستش دارند و چه همه احترام دارد برایشان و با چه همه امید همیشه پیش او آمده اند و گویی هیچ وقت نا امید بازنگشته اند. یاد فرشید می افتم که همیشه می گوید من اشتباهی دکتر شده ام باید می رفتم پی همان موسیقی و چه خوب هم هست موسیقی فرشید اما من شک ندارم که اشتباهی در کار نبوده است، وقتی از درمانگاه شیرآباد آمد و در دفتر ماندگار شد یک روز به آن پیرزن دم در گفتم مادر! دکتر دیگه اینجا نیست یه دکتر دیگه آمده الآن ... نگاهم کرد چنان گفت واویلا ... چرا؟ که گریه ام گرفت. اصلش حسودی کردم شاید به این حس حتا، یا لذت بردم خیلی ... گفتم فرشید یاد هدیه افتادم شک ندارم چقدر پزشک خوبی ست اما برای من بیشتر از هر چیزی بانوی خانه ای پر مهر است که همیشه اوقات فراموش نشدنی را در آن گذرانده ام. یاد زهرا می افتم که چه پزشک دلسوزی ست چه همه زیاد و چقدر خود من حتا در این چهار، پنج سال دردسر بیماری برایش داشته ام و به قول مادربزرگم چه دست سبکی دارد. یاد فاطمه و رضا می افتم و سپ سیفرت آلمانی و چقدر دلم برای مهربانی پنهان و پر شرم زهره تنگ می شود و برای لحن بی ادعای ضامن و برای سلام های پر انرژی الهه. صالحی عزیز، آیدا که چه موجود ویژه ای ست و خیلی های دیگر ... ای وای مهران را یادم نبود و مایکل، نیکی، سنک و ... افسانه ی نازنین که تمام مهربانی شهر بهارنارنج ها و حافظ را با خود دارد وقتی با بیماران بخش حرف می زد.

امروز که تولد ابن سینا ست ، بهانه ای شد تا من باز به خاطر بیاورم پزشک خوب چقدر خوب است. به خاطر بیاورم که من چقدر پزشک خوب می شناسم که طبیب هستند و دلسوز و دلنشین ... روزتان مبارک ، درود بر همه ی شما که هنوز ماتحت بیمارتان روی صندلی نرسیده شروع نمی کنید به چیز نوشتن، درود بر شما که حرف می زنید و می شنوید ، درود بر شما که آدمیزاد با حرف زدنتان هم حالش بهتر می شود ، درود بر شما که با سوادید ، درود بر شما که می شود هی به دوستی تان پز داد و هی بهتان فکر کرد و هی خوشحال شد از اینکه هستید.

من با این حافظه ی قزمیت و مغز معیوبم حتمن نامهایی هست که ننوشته باشم شان اینجا ... روز شما هم مبارک.

درود ...