بیست

شنیده بودم که بیست ، فیلم خوبی ست. اما اینجا باید صبر کنم تا نسخه ی سی دی فیلم ها برسد و بیست ، دیروز رسید و من دیدمش. خیلی چیزهاش خیلی خوب هست. مثل بازی ها مثل روانی داستان یا میزانسن های راحت یا خیلی چیزهای دیگر ... اما من بیشتر از هر چیزی بخاطر خلاصه گوئی فیلم نامه از نویسندگان فیلم متشکرم. متشکرم چون هم بسیار لذت بردم از این همه دیالوگ خوب و کم. و متشکرم چون کم پیش می آید فیلم های سینمای ایران این حس را به شما ندهند که همه دست اندرکاران، شما را عقب افتاده ی ذهنی تصور کرده اند. بیست، از لایه های عمیقی در ذهن آدم هایی حرف می زند که خیلی پایین تر از میدان ونک زندگی می کنند، اصلش جایی ندارند که زندگی کنند، کسی را هم ندارند که زندگی کنند پس خودشان، خودشان را دارند و همدیگر را. خانواده ای که با هم هستند و نمی دانند که خانواده اند ، می دانند و نمی دانند ... از دست هم عصبانی می شوند، به هم فحش می دهند، برای هم غصه می خورند و به هم نگاه می کنند و لبخند های محو می زنند. فیلم به اندازه ی آقای سلیمانی در جزئیات وسواسی است و چقدر این همه توجه خوب به جزئیات چشم و دل و گوش نواز است. حبیب رضایی را که همیشه دوست دارم ، فرشته صدر عرفائی هم . اما علیرضا خمسه را دیدن و یاد کلی چیزهای عجیب و نه الزامن دلنشین نیفتادن کار سختی است. اینجا علیرضا خمسه را می شود دید و نه عصبی شد ، نه خندید. مهتاب کرامتی را می شود دید که نه سفیر حسن نیت یونیسف است نه سرکار خانم جذاب بلند بالای سینمای ایران، مادری خسته و عصبی و بی پول و سردرگم و ناچار است بدون ادا و ادعا ... و ای داد بیداد از پرویز پرستوئی که من بخاطر جنس صداش همیشه دوست دارم بهش بگم عمو پرویز.

از آقای عبدالرضا کاهانی و سازندگان بیست متشکرم که بیشتر دیالوگ هایشان را در نگاه های بازیگرانشان گفتند، بی کلمات زیادی. متشکرم که فیلم تلخ و غم انگیز بیست را ساختند. متشکرم که بیست این همه خوب بود و عصر پنجشنبه در زاهدان در خانه ی من به نمایش درآمد. از آقای خمسه متشکرم که به من بهانه ای داد تا از این به بعد هر وقت کسی بگوید من واقعن نمی توانم خمسه را تحمل کنم بتوانم بگویم بیست را ببین، خمسه تحمل کردنی نیست عالی ست.

و ازعمو پرویز ممنونم که این همه نگاه کردنش خوب است و این همه صدایش خوب است و این همه کره خر گفتنش حتا خوب است.

درود.