شعر ناتمام

این آخرین شعر

دیگر تمام نمی شود

مداد شاعر

مانده است روی میز

و کاغذهای کاهی را باد می برد با خود

شاعر روی صندلی چوبی کهنه

می میرد

آرام آرام

و ما

توی شعر تازه

نا تمام می مانیم.

من

جایی میان کلمه های خط اول

تو

جایی آخرهای پائیز.

تهران – سیزدهم دیماه هشتاد و نه.