قلب خری که داری

خیلی وقت بود که آنقدر بیدار ننشسته بودم تا آسمان پشت پنجره ام روشن شود. صدای کلاغهای پیش از طلوع و اذان صبح و خنکی سحر. تجربه ی سالهای زندگی جغدی می گوید که اگر تا هوا دارد گرگ و میش می شود خوابیدی که هیچ اگر نه یک ساعت، یک ساعت و نیمی باید تحمل کنی که توی سرت مس بکوبند، توی دلت رخت چنگ بزنند، توی چشمهات شن الک کنند ... بعد ساعت هشت اینها کم کم خوب می شوی و تازه انرژی عجیبی مثل یک جور تخدیر سراغت می آید. البته تجربه ی این حالت ها را به هیچ کس توصیه نمی کنم چون بعد از کمی از پا می اندازد آدمیزاد را. حالا حرف سن و سال را هم خب نزنیم دیگر دهنتان را شیرین کنید.
تمام این ساعت ها که بیدار نشسته بودم یا توی تختم این پهلو به آن پهلو می شدم، به آدمیزاد فکر می کردم. بعد یک جمله ای هی توی سرم می آمد که فکر کنم در یک فیلمی سریالی چیزی شنیدم که می گفت زندگی کوتاه تر از آن است که با عصبانیت حرام شود. مطمئنم این جمله را به زبان انگلیسی شنیدم اما نمی دانم چرا یک "به ابوالفضل" هم اولش هی می آید توی ذهنم. به ابوالفضل زندگی کوتاه تر از آن است که با عصبانیت حرام شود.
"خون پاش و نغمه ریز" یک آلبوم از کارهای نشر ماه ریز است از موسیقی جنوب خراسان که بی نظیر است. حالا سمندریان دارد دوتار جنوب خراسان می زند و شریف زاده هم می خواند که: رفیق روزِ حالا هست بسیار / رفیق روز آخر هیچ کس نیست. این حالا چه ربطی دارد به عصبانیت و بیداری من تا صبح تا همین الآن یعنی؟
ربطش این است که یک نفر اگر می خواهد رفیق روز آخر باشد. پس یعنی می خواهد رفیق روز آخر باشد دیگر. پس می شود که تو عصبانی شوی مثل سگ گازش بگیری مثل گربه پنجول به چشمش بکشی بعد توی ماشین به سرعت چهل و پنج کیلومتری راننده گیر بدهی و سنخرانی حقوق شهروندی و قوانین رانندگی کنی برایش بخاطر پنجاه متر ورود ممنوع ساعت یک شب و انگار کنی که دیروز وارد این مملکت شدی و نمی دانی چقدر همه چیز در خیابان ها به قول مجید هرکسی به هر کسی می باشد، بعد سعی کنی شکایت راننده را به مرکز تاکسی بکنی بعد کدش را بخواهی بعد ... فوق فوقش در تمام این مدت من می نشینم و دندانهای پنج به عقبم را به هم فشار می دهم و هی فکر می کنم چرا اینقدر عصبانی هستی؟
همین الآن اگر مرکز تاکسی بگویند چشم! به خاطر ناراحتی شما و تخلف ورود ممنوع و سرعت و .... ما اصلن ایشان را اخراج می کنیم ... بعد تاکسی سبز را هم از او بگیرند و بگویند حالا برو به دانشگاه آزاد ماچ بده شاید پسرت باز هم مهندس شد. اگر همه ی این اتفاق ها بیفتد خوشحال نمی شوی ... درد من این است رفیق! من دیروز نشناختمت که ... می دانم مهربانی ... می شناسم آن قلب خری را که داری ... اما هی به فکر می روم و هی می خواهم بپرسم "چته؟" بعد یاد اون دوستی افتادم که نوشته بود توی دفتر، پیش مایکروویو ایستاده بودم تا غذایم گرم شود یک آقای همکاری آمد گفت چته؟ من نشستم و اشکهایم چکید توی غذا. نوشته بود من توی دو دقیقه ای که غذایم دارد گرم می شود چطوری بگویم چم هست؟ بعد هی من نمی پرسم چته؟ و راستش همین گهی هستم که بودم همیشه، که سکوت می کنم یک وقت هایی و حرفم می ماسد روی تارهای صوتی ام و قلبم هی تند می زند و دندانهایم را فشار می دهم و هی فکر می کنم چرا اینقدر عصبانی ؟ چرا ؟
اصلش من رفیق روز آخرم. رفته ام توی پاچه ات! آش کشک خاله ام. تو هم رفیق روز آخری. هزار بار پاچه ی من و هزار تا راننده تاکسی دیگر را هم که بگیری، وقتی حالت بد باشد تا صبح خوابم نمی برد. هوا روشن می شود و من چشمهایم می سوزد و به تو فحش می دهم که ته گلویم مزه ی سنگ ریزه گرفته و توی سرم مس می کوبند و به عصبانیتت فکر می کنم و همین طور که دارم بد و بیراه می گویم در دلم می دانم که باز فردا از امروز بیشتر دوستت خواهم داشت. حالا هی راهت را بکش قهرو بشو و قیافه ی عصبانی بگیر. حالا هی عصبانی عصبانی به من نگاه کن ... همین است که هست ... قلب خرت را می شناسم و دوستش دارم ... ء