کمی آب خنک و یک حباب شیشه ای

بعد من نگاه می کنم به بعضی آدمها ، که دوستشان دارم و فکر میکنم مهربانند و فکر می کنم می توانند عاشقی کنند با چشم و دست و دلشان. بعد با خودم می گویم آیا کسی که در زندگی این آدم هست قدر این همه مهربانی را می داند؟ قدر این دست و چشم و دلی که می تواند کلی عاشقی کند را می داند؟ بعد همیشه یک نقطه ی تاریکی در دلم پیدا می شود یعنی که ... نه ، نمی داند. بعد دلم می گیرد. بعد به خودم فکر می کنم. بعد به کسانی فکر می کنم که در زندگی من مسافر چند ماه و چند سالی بوده اند. بعد فکر می کنم که در زمان این سفر، در زمان این همراهی من آیا قدر او را دانستم؟ قدر مهربانی و دست و چشم و دلی که می توانست عاشقی کند؟ می دانم که گاهی دانستم اما بعد یک نقطه ی تاریکی در دلم پیدا می شود برای آن روزها و ماههایی که ... بعد من تبدیل می شوم به یکی از همان آدمهایی که در زندگی کسی بوده اند و قدر ندانسته اند. نفهمیده اند که رابطه یک کار مدام هر روزی می خواهد تا نمیرد. تا پژمرده نشود. آب می خواهد، نور می خواهد گاهی آفتاب مستقیم، گاهی نور پشت پرده می خواهد، گاهی پر از شته های سفید می شود و سمی چیزی می خواهد، گاهی باید حرف زد، گاهی باید حرف شنید. می شود هی گلدان های تازه خرید و بهشان نرسید و پژمرده که شدند انداختشان دور. بالاخره باز می شود رفت و گلدان جدیدی پیدا کرد. اما حکایت دیگری ست گلدانی که بال و پر می گیرد و همسایه ی سالیان سال پنجره ات می شود.
بعد فکر می کنم کاش آن آدمی که در زندگی یک کسی که خیلی مهربان است و خیلی می شود که عاشقی کند هست، قدرش را بداند. بعد فکر می کنم کاش من اگر کسی همسایه ی پنجره ام شد که مهربان بود و خیلی می شد که عاشقی کند، که عاشقی کنیم ، قدرش را بدانم. کاش حواسم باشد که آب خنک براییش بیاورم و برای شب ها یک حباب شیشه ای پیدا کنم ... گرچه "برای آشنایی با پروانه ها باید وجود چند تا کرم حشره را هم تحمل کرد. " *

*- بخشی از گفتگوی گل سرخ و شازده کوچولو: آنتوان دو سنت اگزوپری