علی عابدینی

می چرخم توی فولدر فیلم ها و هی چند ثانیه از این چند ثانیه از اون رو می بینم تا ببینم حس کدومش می آد ... بعد می رم توی فولدر موزیک ... گیر می افتم اونجا ... هرکدومو می ذارم چند دقیقه می رم به زمانی و آدمهایی می آن و می رن ... چرا راستی همه هی می رن؟ چرا من خودم هی می رم؟ از ترکیب موسیقی هام خنده ام می گیره ... مثل محتویات توی کله ام هست انگار ... شلوغ و بی ربط و همه چیزی در هم ... من عصر جمعه رو پیشواز رفتم یا کار این موسیقی هاست یا ... این چندمی بود ؟ ... یا راست می گفت شاید که من خیلی توی گذشته زندگی می کنم ... توی گذشته نیستم معمولن اما خاطره ها داستان دیگری هستن ... شایدم خاطره ها همون گذشته ان ... نمی دونم ...
دو ساعتی گذشته و من از فولدر موزیک بیرون نیامدم ...
امروز اولین روز از هفده روز تعطیلی هست که براش هزار تا نقشه کشیدم ... استراحت، گیلان، دیدن یه دوستایی که دلم براشون تنگه، آخ یه خداحافظی ای که در راهه، سه تار، عکس ... عکس ... یه خریدایی که موندن مدتهاست ... تپه ی بی بی شهربانو ... افجه ... امامزاده طاهر ... کلی فیلم ... ظهیرالدوله ... چند تا کتاب ...
آره دیگه وقتی توی این موزیک دونی بگی رندوم پخش کن هر چی حال کردی بعد همه رو سلکت کنی ... دیوید گیلمور می خونه که ویش یو ور هیر بعد شهرام شب پره و شهره می خونن که حالا همدیگه رو دیدیم که خیلی دیره ، از کار سرنوشت آدم خنده ش می گیره ... خنده ام می گیره از ترکیب موسیقی هام ... مثل مغزم خنده دار و آشفته هست ...
آخ باید هامون ببینم یه شبی ... تنها نه اما ... هامون باز باید پیدا کرد که با هم بگیم: آخ ... وقتی از ساختمون روبه روییه به مهشید می گه: لاکردار اگه بدونی هنوز چقدر دوست دارم ... باید هامون باز پیدا کنم که با هم اشکمون درآد وقتی خانم بزرگ می گه : آی آی آی تنها موندی؟ ... آخ ... هامون ببینیم یه شبی ...