یک لحظه بود این یا شبی

تیتر نوشته اش کرده بود بخشی از این شعر رو، دوستی که نمی شناسمش. یعنی نوشته هاش رو می شناسم و اگه داستان زندگی اش رو می نویسه خیلی از داستان های زندگی ش رو هم می دونم اما ... بهر حال نمی شناسمش. ازش ممنونم که این شعر سعدی رو یاد من آورد و ازش ممنونم که نوشته هاش به دلم اینقدر می نشینه. اصلش اینطوریه که من باید مثلن در حال حاضر شدن باشم که برم یه جایی یا بابا باید در حال حاضر شدن باشه که بره یه جایی. بعد یهو من مثلن بگم آقا ببین آخه این سعدی چی می گه ... بعد یه تیکه از این شعر رو بخونم و بعد اونقدر حرف بزنیم تا اون جایی که می خواد بره یا می خوام برم دیر شه و بعد هول هول بره یا برم و تو راه هنوز تو تاکسی و ماشین و اینا حال کنیم با این کلمه ها که می رقصن تو هوا هنوز ... کلمه های سعدی اینجورین انگار ... یه جوری سنگین هستن که از لذت خفه ت می کنن ... از خوشی می خوای فحش بدی ... از گردن کلفتی زبان و کلامش احساس خوف می کنی و از این خوف یه جور رخوت خوبی بهت دست می ده ... خلاصه که :
آقا ببین آخه چی می گه این سعدی :
امشب سبک تر می زنند این طبل بی هنگام را / یا وقت بیداری غلط بود ست مرغ بام را
یک لحظه بود این یا شبی کز عمر ما تاراج شد / ما همچنان لب بر لبی نا بر گرفته کام را
هم تازه رویم هم خجل هم سرخوشم هم تنگ دل / کز عهده بیرون آمدن نتوانم این انعام را
گر پای بر فرقم نهی تشریف قربت می دهی / جز سر نمی دانم نهادن عذر این اقدام را
چون بخت نیک انجام را با ما به کلی صلح شد / بگذار تا جان می دهد بد گوی بد فرجام را
سعدی علم شد در جهان صوفی و عامی گو بدان / ما بت پرستی می کنیم آنگه چنین اصنام را